Er loopt een telefooncel rond met daarin een heldhaftige telefoniste. Ze ziet dat er iets mist en zingt vanuit haar hart over de vervreemding van de huidige wereld. Ze voelt haar roeping sterker dan ooit tevoren: mensen met elkaar verbinden.
Zij houdt zich aan de maatregelen, blijft netjes in haar cel. Op een speelse manier realiseert zij toch nieuwe verbindingen bij mensen die misschien niet eens doorhadden dat deze bij hen verbroken waren.
Een loterij met telefoonnummers, mensen mogen mooie leuzen op de telefooncel schrijven. Via oude soepblikken worden sterke verhalen gedeeld door wie eerst nog vreemden voor elkaar waren. Aan het eind is het publiek zichtbaar met elkaar verbonden door de blikken aan krullende kabels. Het plezier dat ontstaat geeft een fijne energie. De telefoniste ontstijgt haar telefooncel en zingt een euforisch lied. Deze ruimte, nu vol met sterke connecties kan ze met een gerust hart achterlaten. Haar missie is geslaagd.